Διοικητικό Δικαστήριο Πειραιώς : Απέρριψε τις προσφυγές εταιρειών της επιβατηγού ναυτιλίας κατά της έκτακτης εισφοράς
Έντονο προβληματισμό στο ναυτιλιακό κόσμο προκαλεί η απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Πειραιώς να απορρίψει τις προσφυγές τριών εταιρειών της επιβατηγού ναυτιλίας οι οποίες προσέφυγαν κατά της έκτακτης εισφοράς που επιβλήθηκε από την κυβέρνηση στα νομικά πρόσωπα το 2010.
Ο προβληματισμός έγκειται όχι στην δικαστική απόφαση, « η οποία είναι σεβαστή» όπως ανέφεραν ναυτιλιακοί κύκλοι στο maritimes.gr , αλλά στις προθέσεις της κυβέρνησης να στοχοποιήσει τις δράσεις της ναυτιλίας καθιστώντας την λιγότερο ανταγωνιστική με την επιβολή έκτακτων οικονομικών χαρατσιών.
Το δικαστήριο, Ζ’ Τριμελούς Διοικητικού Εφετείου Πειραιώς, αποφάνθηκε ότι το δημόσιο συμφέρον υπερτερεί των πάντων σημειώνοντας ότι η έκτακτη εισφορά που επιβλήθηκε στους πλοιοκτήτες, την περίοδο του 2010 δεν θεωρείται φόρος, πλην όμως επιβάλλεται δεδομένων των δημοσιονομικών αναγκών της χώρας.
Το σκεπτικό του δικαστηρίου
«Η επιβολή της εισφοράς αυτής συνιστά θέμα διάφορο του ρυθμιζόμενου από τις διατάξεις του ν.27/75 ιδιάζοντος συστήματος φορολόγησης των ελληνικών εμπορικών πλοίων, που, κατά το άρθρο 6 αυτού, υπολογίζεται επί τη βάσει της ηλικίας και της σε κόρους ολικής χωρητικότητας (gross) αυτών και, κατά το άρθρο 2, εξαντλεί κάθε υποχρέωση του πλοιοκτήτη καθώς και του μετόχου ή εταίρου ημεδαπής ή αλλοδαπής εταιρείας οιουδήποτε τύπου από τον φόρο εισοδήματος, καθ’ όσον αφορά τα κέρδη, τα οποία προκύπτουν από την εκμετάλλευση του πλοίου.
Ούτε εξάλλου η επιβολή της ένδικης εισφοράς μπορεί να θεωρηθεί ως μη επιτρεπτή και αντικείμενη στην αυξημένη τυπική ισχύ που ο συντακτικός νομοθέτης προσέδωσε με το άρθρο 107 στις πιο πάνω διατάξεις του ν.27/1975 και του ν.δ/τος 2687/1953 και παρά το γεγονός ότι ουδόλως αμφισβητείται η σημαντική συμβολή των υπαγομένων στις πιο πάνω διατάξεις πλοιοκτητριών εταιρειών στην ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας και στην προσέλκυση ναυτιλιακών δραστηριοτήτων στην Ελλάδα, εν όψει, προεχόντως, του σκοπού, που, όπως έγινε δεκτό, επιδιώκεται με αυτή (σ.σ.: την έκτακτη εισφορά), της αντιμετώπισης, δηλαδή, επείγουσας, κατά την εκτίμηση του νομοθέτη, δημοσιονομικής ανάγκης, δηλαδή μείζονος εθνικού συμφέροντος σκοπού, εκείνου της διασφάλισης της δημοσιονομικής ισορροπίας της χώρας.
Τέλος, ούτε στο άρθρο 4 του Συντάγματος προσκρούει η επιβολή της ένδικης εισφοράς, γιατί εν όψει όσων έγιναν δεκτά παραπάνω, η επιλογή του νομοθέτη να την επιβάλλει σε όλες γενικά τις επιχειρήσεις με μεγάλη φοροδοτική ικανότητα, είναι συνταγματικά ανεκτή, διότι δικαιολογείται από λόγους υπέρτερου δημοσίου συμφέροντος».
